Narkotyk to środek, który w różny sposób oddziałuje na układ nerwowy, wpływa na nastrój, myśli oraz zachowanie osoby, która go przyjmuje. Zmienia świadomość lub uczucia poprzez oddziaływanie na neuroprzekaźniki obecne w mózgu, takie jak dopamina, norepinefryna czy serotonina.
Narkomania to nałogowe odurzanie się środkami powodującymi uzależnienia, o pochodzeniu naturalnym bądź syntetycznym.
Pierwsza grupa to przede wszystkim pochodne maku lekarskiego, czyli: heroina, opium, morfina, kodeina oraz przygotowywane „domowymi sposobami”: kompot, mleczko, makiwary. Pochodne konopi indyjskich, czyli haszysz czy marihuana, to druga grupa. Trzecią tworzą pochodne rośliny koka i kokaina. Istnieje też grupa innych roślin o właściwościach halucynogennych, takich jak: grzyby, wybrane kaktusy czy krzewy.
Poszukując informacji na temat narkotyków, chciałoby się poznać ich dogłębne działanie oraz doraźne i długofalowe następstwa ich zażywania. Bardzo trudno jest osobie, która nigdy się z nimi nie zetknęła, wytłumaczyć fenomen ich przyciągania. Jakie motywy kierują ludźmi, którzy po nie sięgają, kiedy eksperymentowanie zamienia się w piekło uzależnienia?
Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na żadne z powyższych pytań, ponieważ psychiki ludzkiej nigdy nie da się poznać do końca. Różnice indywidualne w procesie funkcjonowania mózgu człowieka sprawiają, że nie zawsze da się sprecyzować procesy i prawa nim rządzące.
Narkotyki w widoczny sposób zaburzają funkcje psychiczne, można wyodrębnić najczęściej spotykane efekty przez nie wywoływane. Osoba zażywająca narkotyki z czasem całkowicie odcina się od świata zewnętrznego, koncentrując się na własnym wnętrzu. Wiele osób twierdzi, że okazyjne przyjmowanie narkotyków, zwłaszcza tzw. „miękkich” nie czyni z nich narkomanów. Podobnie jak w przypadku innych używek, można je przyjmować tylko od czasu do czasu, jednak należy być świadomym, iż w uzależnienie może wpaść każdy, kto kiedykolwiek spróbował środków odurzających po raz pierwszy. Kolejnym etapem stają się już eksperymenty, szukanie pożądanych efektów wywoływanych przez próbowanie różnych substancji, zwiększanie dawek itd. Później pojawia się chęć coraz częstszych powrotów do stanów, w których odczuwało się przyjemność, błogość, poprawę nastroju. Na tym etapie, gdzieś po drodze gubi się ten przełomowy moment, prowadzący prosto do nałogu.
Są środki powodujące uzależnienie fizyczne, takie jak: opiaty, amfetamina, środki uspokajające. Powodują one zmiany w funkcjonowaniu organizmu poprzez podnoszenie się tolerancji na daną substancję, konieczne staje się postępowe zwiększanie dawek, pojawiają się symptomy abstynencji.
Uzależnienia psychiczne to druga grupa, polegająca na odczuwaniu potrzeby przyjmowania danego środka i nieustannej chęci powracania do stanu przez niego wywoływanego. Uzależnienie wiąże się zarówno z charakterem samego środka odurzającego, jak i z osobowością przyjmującej go osoby, jej otoczenia, sytuacji, w której się ona znajduje.
Narkotyki w początkowej fazie traktowane są jako źródło przyjemnych, barwnych chwil, coś ekscytującego. Stanowią niejakie zastępstwo dla życiowej satysfakcji, której osiągnięcie jest trudne i wiąże się z wysiłkiem i pracą nad samym sobą oraz nad sferami własnego życia. Tymczasem narkotyk oferuje przyjemność „od ręki”, a jego koszty są ukryte.
Nie wszyscy, którzy raz zetknęli się z narkotykami, zaczynają przyjmować ich coraz więcej, nie każdy staje się narkomanem. Jednak ryzyko, jakie niosą ze sobą takie eksperymenty jest bardzo wysokie. Zmiany w psychice mogą być duże i nieodwracalne, mogą ujawnić się ukryte dotychczas objawy choroby psychicznej. Z czasem skutki brania środków odurzających kumulują się, a zmiany mogą stać się dostrzegalne dopiero po latach. Należy wspomnieć też o nierzadkich zatruciach, niekiedy śmiertelnych, próbach samobójczych lub tragicznych wypadkach będących wynikiem działania narkotyków.
Narkotyki stopniowo zawężają zakres wolności indywidualnej, pod ich wpływem stopniowo traci się zdolność do panowania nad własnymi myślami i czynami. Z czasem coraz trudniejsze staje się odmówienie sobie kolejnego razu, aż do całkowitego przez nie zniewolenia.
Faza I - poznawanie stanu odurzenia
Jest to okres pierwszych kontaktów z narkotykami, zażywane są one zwykle „ przy okazji”. Dzieje się to na imprezach towarzyskich, w czasie koncertów, najczęściej pod presją otoczenia. Łatwo osiąga się stan odurzenia dzięki niskiej tolerancji.
Faza II - stan odurzenia dla przyjemności
Rozpoczyna się poszukiwanie narkotyku. Poznaje cenniki i osoby, które zajmują się sprzedażą, ponieważ w tej fazie pojawiają się nowe środki silniej działające, np. amfetamina, haszysz, za które trzeba zapłacić. Zwiększa się tolerancja organizmu na narkotyki, dlatego większa jest częstotliwość ich zażywania. W tej fazie narkotyk jest traktowany jako lekarstwo na wszelkie dolegliwości, pomaga znosić przykre sytuacje i uczucia, pełniąc rolę mechanizmu obronnego. Osoba zamyka się w sobie, staje się coraz częściej agresywna, pojawia się strach przed wykryciem i utratą kontaktów oraz utratą kontroli nad przyjmowanymi środkami. Pojawiają się początki kłamstwa, pożyczania pieniędzy i kradzieży.
Faza III - odurzenie staje się celem nadrzędnym
Uczucie odurzenia staje się najważniejszą sprawą w życiu. Wzrasta tolerancja na środki odurzające, narkotyki przyjmowane są codziennie, coraz częściej w samotności. W tej fazie traci się kontrolę nie tylko nad przyjmowaniem narkotyków, ale też i nad całym życiem. Zachowanie takiej osoby staje się coraz bardziej konfliktowe, pojawiają się kłamstwa, kradzieże, handel narkotykami, porzucenie szkoły. Pogarsza się stan zdrowia, obniża się samoocena, pojawia się chwiejność nastroju i kłopoty z komunikacją.
Faza IV - odurzenie staje się normą
Narkotyki stają się czymś powszechnym, niezbędnym do życia jak jedzenie, czy picie. W tej fazie narkotyków nie bierze się po to, aby być odurzonym, lecz po to, by funkcjonować. W związku z tym dochodzi do całkowitego wyniszczenia organizmu. Pojawia się depresja wymuszająca przyjęcie środka odurzającego. Człowiek staje się niezdolny do normalnego życia. Tylko pomoc innych może uratować go przed śmiercią.
Psychobiostymulacja jest jedną z najskuteczniejszych metod terapii uzależnień. Pozwala ominąć wyuczone mechanizmy obronne nie pozwalające na zmianę, czyli na powrót do zdrowia. Uwolnienie z narkomanii następuje stopniowo na poziomie podświadomym, czyli tym, w którym zapisane są przyczyny uzależnienia. Wyleczenie można porównać do kąpieli oczyszczającej umysł i ciało.
Pamiętaj, że wolność jest stanem umysłu. Możesz wybrać. Wybierz zdrowie. Wybierz życie wolne od uzależnienia, upokorzenia i lęku. Pomogę Ci.